Այնճար նոր հաստատուած գաղթականներուն համար սակայն մեծագոյն խնդիրը ապրուստի հարցն էր: Գաղթականները լծկան եզներ չունէին, ոչ ալ հերկող մեքենաներ հողամշակութեան համար: Հետեւաբար, շրջանի գիւղերէն լծկան եզներ եւ թրաքթօրներ վարձու առնուեցան (քանի մը տարի ետք իրանահայ բարերար՝ Տիար Հայկ Թիւթիւնճեան, թրաքթէօր մը կը նուիրէ Այնճարին): Բարեգործականը երկրագործ ժողովուրդին հայթայթեց սերմնացու ցորեն, գարի, ոսպ, սիսեռ, լուբիա եւ կորեկ, ինչպէս նաեւ գնուեցան 50 զոյք եզ, 110 կով, նոյնքան այծ եւ ոչխար եւ քանի մը հատ ձի եւ ջորի, երկրագործութեան աշխատանքը յառաջ մղելու համար:

Առաջին ցանքերը կ՛ըլլան սիսեռ եւ գարի գլխաւորաբար: Ժողովուրդը ալիւր կը պատրաստէ եւ հաց՝ սիսեռով եւ գարիով: Այս հացը ծամելն ու կլլելը իսկական տառապանք կը դառնայ...

Այս տարիներուն, մալարիան (ջերմախտ) սկսաւ աւեր գործել: Այնճարի հիւանդներուն մէկ երրորդէն աւելին այս հիւանդութենէն կը տառապէր եւ մահերը բազմաթիւ էին... 1942-ին ամրան Այնճար շատ գէշ համաճարակ մը կ՛անցընէ եւ մէկ ամսուան ընթացքին կը մահանան 90 գաղթականներ:

Մալարիայի, փորհարութեան եւ չքաւորութեան պատճառով հազարէ աւելի մուսալեռցիներ կը մահանան առաջին երկու տարիներուն ընթացքին (յիշենք որ մուսալեռցիք միայն 18 նահատակներ տուած էին քառասնօրեայ հերոսամարտի ընթացքին):

Մալարիան չէզոքացնելու համար պէտք էր ձերբազատիլ լճացած ջուրերէն եւ ճահիճներէն:

Ջրանցքներ բացուեցան 40-60 սմ. Լայնութեամբ եւ 45-65 սմ. խորութեամբ: 250-է աւելի հողեր առաջին անգամ ըլլալով մշակելի դարձան: Հետագային 90 քլմ. երկարութեամբ Ա.Բ.Գ. կարգի ջրուղիներ ( քանալներ) բացուեցան եւ մօտ 45 քլմ. քանալներ՝ արտերուն ջուրերը քամելու համար: Ջրաբաշխման աշխատանքը ըմպելի եւ ոռոգման ջուրերու համար կը վստահուին յատուկ յանձնախումբերու միշտ հսկողութեան տակ գիւղի պատասխանատու մարմիններուն: Ցարդ աշխատանքը նոյն կերպով կը շարունակուի:

Ջուրերը հականեխելու աշխատանքը ամէնէն հիմնականն էր, որ իրագործուեցաւ Կիլիկիոյ Կաթողիկոսարանի, Բարեգործականի եւ «Գարակէօզեան» հաստատութեան կողմէ: Այս ձեւով 3 տարիներու ընթացքին կարելի եղաւ մալարիան արմատախիլ ընել շրջանէն: