ՍԵՒԱՉ
Երբ անունդ հասնի ունքերուս,
Հեռու… Հեռաւոր այս ափերուն,
Հոգիս ջերմով կը լեցուի ու
Մանկութեան յուշերս կու գան այցի:
Փոքրի՛կ իմ գիւղ, մեծ ես, մեծ
Քաղաքներէն աւելի…
Կարօտ ես համակ քաղցր ու ջինջ.
Ջինջ` ինչպէս Կարաչիյիդ ջուրը պաղ:
Այնճա՛ր…
Երազներուս մէջ կու գաս յաճախ,
Ուր կը քալեմ ես ահա,
Փողոցին մեր Պիթիասի.
Ու կը մտնեմ տուն առ տուն,
Ու կը բախեմ դուռ առ դուռ`
Լոկ փնտռելու մանկութիւնս,
Ընկերներս իմ աղուոր:
Լռութեան մէջ ականջներուս կը հասնին
Ձայներն ամրան քէֆերուն,
Եւ տհոլին, զուռնային…
Աչքերուս դէմ կը ցցուին
Կարմիր այտերն հարսներուն,
Նման կարմիր հինային:
Ձմրան ցուրտին մթութեան մէջ,
Սիրտս նման է քու հին սոպային,
Ուր կը կաթին կաթիլ-կաթիլ,
Տաք յուշերն իմ անցեալին…
Այնճա՛ր…
Աղուոր օր մը կը դառնամ քեզ,
Կը շէնցնեմ թաղը մեր,
Ու կը զինեմ գառ մը պարարտ,
Ու կը պարեմ պարը մեր:
Այնճա՛ր…
Իմ մանկութեան օրօրոց,
Պատանութեանս որսի դաշտ,
Երբ անունդ հասնի ունքերուս,
Հոգիս կարօտով կ՛արտասուի…
2012
