Հունձքի Տօն Այնճարի Հայ Աւետարանական Եկեղեցւոյ Մէջ
68 տարիներ առաջ Այնճարի մէջ հոկտեմբեր ամսուան առաջին կիրակին կոչուեցաւ «Հունձքի օր» միսիոնարուհի եւ կրթական գործիչ` քոյր Հետուիկի կողմէ , որ իր ծառայութեան դաշտը ընտրած էր հայ ժողովուրդը, ի մասնաւորի Մուսա Լերան զաւակները , նոր հիմադրուած Այնճար հայաւանը:
Այս տարի եւս Կիրակի, 1 հոկտեմբեր 2017-ի առաւօտեան, Այնճարի Հայ աւետարանական եկեղեցւոյ մէջ տեղի ունեցաւ Հունձքի տօնի նուիրուած պաշտամունք` ներկայութեամբ պատուելիներ Յակոբ Ագպաշարեանի, քաղաքապետ Վարդգէս Խօշեանի, ՔԱՀԼ-ի տարեցներուն, միութիւններու ներկայացուցիչներու եւ մեծ թիւով հաւատացեալներու:
Պաշտամունքի ընթացքին պատուելի Յակոբ Ագպաշարեան նշեց կարեւորութիւնը հունձքի տօնին եւ անհրաժեշտութիւնը միշտ օգտակար դառնալու կարիքաւորներու ու անկարողներու:
Եկեղեցական պաշտամունքէն ետք տարեց հիւրերուն համար տեղի ունեցաւ ճաշի հիւրասիրութիւն:
ՀՀ սփյուռքի նախարարության հոկտեմբերի 20-24-ը կազմակերպած «Հայոց պետականությունը՝ միասնության առանցք» Լրագրողների համահայկական 8-րդ համաժողովի մասնակից, ԱՄՆ-ի «Armenian Weekly» շաբաթաթերթի թղթակից, ՀՅԴ կուսակցության Կանադայի մասնաճյուղի երիտասարդական միության «Արծիվ» պաշտոնաթերթի խմբագիր Ռուբեն Ջանբազյանը նմանօրինակ համաժողովների մասնակցելը նաև Հայաստան այցելու, առ Հայրենիք կարոտն առնելու լավագույն միջոցներից մեկն է համարում: Երիտասարդ լրագրողը Հայաստանում մասնագիտական մեծամասշտաբ այսպիսի նախաձեռնության առաջին անգամ էր մասնակցում, որի մասին իր կարծիքն ու տեսակետը հայտնեց «Հայերն այսօրի»-ի հետ հարցազրույցի ընթացքում: - Ռուբե՛ն, լրագրության ասպարեզն ընտրելը նախապատմություն ունի՞, ինչո՞ ւ ընտրեցիք այս մասնագիտությունը: - Մասնագիտությամբ լրագրող չեմ: Բարձրագույն կրթությունս ստացել եմ իմ ծննդավայր Տորոնտոյի համալսարանի պատմության և միջինարևելյան քաղաքականություն բաժնում: Համալսարանն ավարտելուց հետո՝ որոշել էի մանկավարժությամբ զբաղվել, և այդպես էլ ստացվեց. երկու տարի Հայոց պատմություն առարկան եմ դասավանդել Տորոնտոյի ամենօրյա հայկական վարժարանում: Մտադրված չէի լրագրողական ասպարեզ մտնելու: Կարելի է ասել՝ պատահականությամբ, կյանքի բերումով ստացվեց: Իսկ լրագրության հանդեպ սեր արթնացել էր դեռ Երկրորդական վարժարանում սովորելու տարիներին: Այնուհետև լրագրողական առաջին փորձս կատարեցի Կանադայի հայկական «Հորիզոն» շաբաթաթերթում և «Տորոնտոյահայ» ամսագրում: Ապա մի խումբ երիտասարդներով 2011 թվականին ՀՅԴ Կանադայի երիտասարդական միության «Արծիվ» պաշտոնաթերթը վերահրատարակեցինք. 1991 թվականին բացված թերթի աշխատանքները տարբեր պատճառներով դադարեցված էին: Հիմա տարվա կտրվածքով 20-24 գունավոր էջերից բաղկացած 4 համար ենք լույս ընծայում: Այնուհետև ՀՅԴ կենտրոնական վարչության կողմից այդ պաշտոնաթերթի խմբագիր նշանակվեցի, որի աշխատանքները մինչև օրս սիրահոժար կատարում եմ: - Լրագրության ո՞ր ժանրն է Ձեզ հոգեհարազատ, ի՞նչպիսի հրապարակումներով եք հանդես գալիս: -Սփյուռքում հրատարակվող թերթերն այսօր, ցավոք, այն վիճակում են գտնվում, որ լրագրողները ստիպված են ամենուր լինելու և տարատեսակ իրադարձություններ լուսաբանելու՝ համայնքային անցուդարձ, հայաստանյան կյանք և այլն: Շատ եմ սիրում քաղաքական դաշտը, հատկապես՝ վերլուծական-քաղաքական լրագրությունը: Ամենօրյա ուշադրությունիցս չի վրիպում Հայաստանում և Արցախում տեղի ունեցող իրադարձությունները, թե ինչ է կատարվում սոցիալ-տնտեսական, մշակութային, կրթական և այլ բնագավառներում: Իհարկե, ակնդետ հետևում եմ նաև սահմանային իրավիճակին: Կարծում եմ՝ Սփյուռքում ապրող հայորդիները կարոտ են հայկական լուրերը կարդալուն: -Կա՞ն լրագրողներ, որոնք Ձեզ համար ոգեշնչման աղբյուր են հանդիսանում: - Այս պահին կոնկրետ որևէ լրագրողի անուն չեմ կարող տալ: Դեռևս փոքրուց մեծ սեր եմ ունեցել ընթերցանության, բանաստեղծություններ գրելու նկատմամբ: Նույնիսկ հայկական վարժարանի տարեգրքում և թերթում են մանկական բանաստեղծություններս տպագրվել: Շատ եմ սիրում հատկապես վիպակներ կարդալ: Ինձ վրա մեծ ազդեցություն է գործել Վիլյամ Սարոյանը, նրա ստեղծագործությունների մեծ սիրահար եմ: Լույս է տեսել նաև իմ հեղինակած «Սարոյանը հայերենով՝ երկու պատմվածք» գիրքը, որը Վիլյամ Սարոյանի պատմվածքների թարգմանությունն է: Պետք է նշեմ, որ Սարոյանի առաջին գրական փորձերը «Armenian Weekly» շաբաթաթերթում են եղել: Եվ հիմա հպարտ եմ և ուրախ, որ աշխատում եմ այն թերթում, որտեղ ժամանակին Վիլյամ Սարոյանն իր գրական փորձերն է կատարել: -Ռուբե՛ն, այժմ խոսենք Լրագրողների համահայկական 8-րդ համաժողովի մասին: Ձեր առաջի՞ն մասնակցությունն էր: -Այո, առաջին անգամ էի մասնակցում: Կարծում եմ՝ համաժողովի կարևոր ազդակն այն է, որ ծավալված քննարկումների ընթացքում կարողանում ենք վեր հանել հարցեր՝ դրանք հետագայում միասին կյանքի կոչելու համար: Շատ կարևոր է նաև տարբեր երկրներից եկած խմբագիրների և լրագրողների հետ ծանոթությունների հաստատումը: Մինչ այդ միմյանց չճանաչելով՝ համացանցային շփումներով էինք սահմանափակվում, իսկ հիմա անձնապես հանդիպելու հնարավորություն ունենք: Շատ կարևոր են այդ կապերի ստեղծումն ու պահպանումը ոչ միայն Հայաստան-Սփյուռք, այլև՝ Սփյուռք-Սփյուռքի կապերի ամրապնդման տեսանկյունից: -Համաժողովի՝ «Հայոց պետականությունը՝ միասնության առանցք» խորագիրն ի՞նչ խորհուրդ ունի Ձեզ համար: -Հետևյալ կերպ կբացատրեմ խորագրի իմաստը: Այն ազգը, որը պետականություն ունի, այդ պետությունը, ինքնաբերաբար, իր կենտրոնն է դառնում: Եթե մենք Սփյուռքում Հայաստանը չդիտարկենք որպես մեր պետություն ու վերջին հանգրվան, ապա Սփյուռքի կյանքը կարճ և ժամանակավոր կլինի. ես միշտ կրկնում եմ այս միտքը: Սփյուռքը 70 տարի որպես հայապահպան և հայրենասիրություն սերմանող կենտրոն ապրեց, բայց երբ Հայաստանը անկախացավ, այդ դաշտը մի փոքր փոխվեց: Հստակ է, որ Սփյուռքում գոյատևելու են այն համայնքները, որոնք Հայաստանի հետ ամենօրյա կապի մեջ են: Կանադայի «Հորիզոն» շաբաթաթերթի գլխավոր խմբագիր Վահագն Կարակաշյանը համաժողովի իր ելույթի ընթացքում նույնպես անդրադարձավ այս գաղափարին: Սփյուռքում ձուլման վտանգը ամեն օր ենք զգում: Ամեն անգամ, երբ Հայաստան ենք գալիս, մենք լիցքավորվում ենք հայկական հողից ու ջրից և նորից մեր բնակության երկրներ վերադառնում: Գովելի է, որ համաժողովը կազմակերպվեց նաև Արցախում, ինչը մեծ խորհուրդ ունի: Արցախում լինելը միշտ էլ տարբեր հայրենասիրական զգացողություններ է առաջացնում, որովհետև Արցախի ազատագրումը մեր նորագույն պատմության մեծ նվաճումն է: Քսանհինգ տարի է արդեն՝ Արցախը համայն հայության կիզակետն է դարձել: Ինձ վրա մեծ ազդեցություն է ունեցել Արցախյան ազատամարտի պատմությունը, ինչը և փաստում է, որ Արցախի հողը հայ ժողովրդի համար մնում է Հայրենիք և հայկական տարածք: Անգամ քառօրյա պատերազմը մեզ ծնկի չբերեց: Սփյուռքը երբեք չի մոռանում Արցախի մասին, մենք երկու պետություններն իրարից չենք տարբերում: Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք եռամիասնությունը մեր մտքում մշտավառ է: Ահա սա է խորագրի խորհուրդն ինձ համար:
Ճաշկերոյթ՝ Կազմակերպութեամբ Ազգ. «Յառաջ» Վրժ.-ի ծնողաց խորհուրդին.
Հովանաւորութեամբ Տիկ Քնար Գամպէրեանի, Ուրբաթ, 28 Հոկտեմբեր, 2016-ին, Ճաշարան «Նապաա Այնճար»ի մէջ, տեղի ունեցաւ Ազգ. «Յառաջ» Գ. Կիւլպէնկեան վարժարանի ծնողաց խորհուրդին կազմակերպած ճաշկերոյթը:
Օրուան հանդիսավարն էր շրջանաւարտներէն ՝ Օրդ. Մեղրի Քէնտիրճեան, որ հաճելի գիտելիքներու փոխանցումներով եւ խաղերով զբաղեցուց ներկաները, իսկ մթնոլորտը, իր հայկական երգացանկով , ճոխացուց Տիկ Շաքէ Պաղտասարեան: Միջոցին, պարախումբի աղջիկները հանդէս եկան հայկական նազպարով:
Խօսք առնելով օրուան հովանաւոր՝ Տիկ Քնար Գամպէրեան, մեծ երախտիքով խօսեցաւ վարժարանի մասին եւ աւելցուց «հակառակ որ սառած ու բոպիկ ոտքերով կը յաճախէինք վարժարան , սակայն այնտեղ մեր սրտերը տաքուկ էին»: Տիկ Քնար մաղթեց , ըսելով «վարժարանին քովէն անցնող բոլոր աշակերտները պէտք է միշտ նեցուկ կանգնին այս հայաբոյր կեդրոնին»:
Ապա տեղի ունեցան նուիրատուութիւններ:
Վարձքը կատա՛ր ծնողաց խորհուրդի տիկիններուն:
Հ.Մ.Ը.Մ Այնճար Մասնաճիւղի Վերամուտի Պաշտօնական Արարողութիւն:
Հովանաւորութեամբ՝ Հ.Մ.Ը.Մ Այնճարի Մասնաճիւղի վարչութեան, սկաուտական խորհուրդին ու խմբապետական կազմին, Կիրակի 30 Հոկտեմբեր 2016-ին, երեկոյեան ժամը 5:00ին, «Ս. Զէյթլեան» ժողովրդային տան մէջ կազմակերպեց Այնճարի Հ.Մ.Ը.Մ-ի Վերամուտի Պաշտօնական Արարողութիւնը:
Այնճարի փողերախումբի առաջնորդութեամբ, սկաուտական փաղանգը տողանցելով ուղղուեցաւդէպի «Ս. Պօղոս» եկեղեցի, ապա «Ս. Զէյթլեան» ժողովրդային տուն: Յայտագիրը ընթացք առաւ դրօշակի արարողութեամբ, որուն յաջորդեց սկաուտական աստիճանատուչութիւնները:
Ձեռնարկին ներկայ էին Հ.Յ.Դ. «Կարմիր Լեռ» կոմիտէն, Այնճարի քաղաքապետը, Հ.Մ.Ը.Մ Լիբանանի շրջանային վարչութիւնը, շրջանային սկաուտական խորհուրդն ու խմբապետական կազմը, Այնճարի մարմիններու ներկայացուցիչներն ու Հ.Մ.Ը.Մ-ի համակիրները:
Հ.Մ.Ը.Մ Այնճարի մասնաճիւղի սկաուտներուն անունով բարի գալուստի խօսքը արտասանեց քոյր Գարլա Քէնտիրճեան: Ողջունելով ներկաները, մաղթեց բոլորին որ 2016-17 տարեշրջանը ըլլայ բեղուն գործունէութեամբ և յաջողութիւններով լի տարի մը, համայն Հ.Մ.Ը.Մ-ի ընտանիքին համար: Յատուկ շնորհակալութեան խօսք ուղղեց Հ.Յ.Դ «Կարմիր Լեռ» կոմիտէին, որ ծրագրեց ու իրագործեց Հ.Մ.Ը.Մ Այնճարի մարզական համալիրիշինարարութիւնը,որ գրեթէ հասած է իր աւարտին: Շնորհակալութիւն յայտնեց նաեւ ծնողներուն, որոնք իրենց Հ.Մ.Ը.Մ-ականի և հայապահպանման տեսիլքի քաջ գիտակցութեամբ իրենց զաւակները կը վստահին Հ.Մ.Ը.Մ ընտանիքին, և բարոյապէս ու նիւթապէս նեցուկ կը կանգնին սկաուտական բոլոր աշխախանքներուն: Երախտագիտութիւն յայտնեց նաեւ այն բոլոր բարերարներուն, որոնք ճիգ չեն խնայեր սկաուտներուն համար ստեղծելու հանգիստ և առողջ միջավայր:
Ան յայտնեց որ 2016-17 տարեշրջանի սկաուտական բոլոր աշխատանքներուն թեման պիտի ըլլայ «ՄԷԿ ՄԱՍՆԱՃԻՒՂ , ՄԷԿ ՁԵՌՔ », նպատակ ունենալով միասնակամ ըլլալու գիտակցութիւնը:
Շրջանային ընդհանուր խմբապետուհիի տիտղոս ունեցող՝ քոյր Արտա Զէյթունլեան, խօսք առաւ շրջանային սկաուտ խորհուրդի և խմբապետութեան անունով, շնորհաւորելով նոր պաշտօն և աստիճան ստացող խմբապետներուն, յաջողութիւն մաղթելով 2016-17 տարեշրջանի բոլոր աշխատանքներուն:
Յայտագիրը ընթացաւ սկաուտական խումբերու ներկայացումներով, կանչերով, երգերով, ծափերով ու պարերով:
Հանդիսութիւնը վերջ գտաւ հիւրասիրութեամբ:
Կեցցէ՜ Հ.Մ.Ը.Մ-ի ընտանիքը, մանաւանդ անոր չարքաշ և հայրենասէր սկաուտները:
Deadline.comկայքի աշխատակից Մայք Ֆլեմինկ հարցազրոյց մը կատարած է Հայոց ցեղասպանութեան մասին պատմող «Խոստումը» ժապաւէնի իրլանտացի բեմադրիչ Թերի Ճորճի հետ.
ՄԱՅՔ ՖԼԵՄԻՆԿ: - Ինչպէ՞ս գործադրեցին այդ մէկը:
ԹԵՐԻ ՃՈՐՃ: - Հայերը Թուրքիայէն բռնի ուժով դուրս մղեցին եւ անապատի ճամբով դէպի Սուրիա, Հալէպ քալել տուին, հոն, ուր այսօր բախումներ տեղի կ՛ունենան: Կայ հռչակաւոր խօսք մը, զոր տոքթ. Նազըմը ըսած է Թալէաթին… կամ, իրականութեան մէջ, իր զօրավարներէն մէկուն. «Ամբողջ ազգ մը չես կրնար վերացնել». իսկ Թալէաթ փաշա պատասխանած է. «Զանոնք դէպի անապատ մղեցինք, եւ ոչ ոք գիտցաւ, թէ անոնց ի՛նչ պատահեցաւ»: Ա՛յդ էր գլխաւոր նպատակը: Ապա մարդիկ արջառներու փոխադրութեան յատուկ փոխադրակառքերով դէպի Հալէպ ուղարկուեցան: Իսկ պատերազմելու կարողութիւն ունեցող 15-50 տարեկան այր մարդիկը զօրակոչուեցան, զինաթափուեցան եւ աշխատանքային ջոկատներու մէջ սպաննուեցան: Ուստի, հայերէն ձերբազատելու ռազմավարական որոշում մը գոյութիւն ունէր: Երբ անոնք Հալէպ հասան, սոված էին, իսկ կազմուած ճամբարներուն մէջ սննդեղէն չկար: Ուստի, դիտաւորեալ ծրագիր մը կար:
Խումբ մը գիւղացիներ մերժեցին դէպի Հալէպ մահուան քայլարշաւները եւ թաքնուեցան Մուսա Տաղ` «Մովսէսի Լեռ» կոչուած լերան վրայ, եւ թրքական բանակը զանոնք 53 օր պաշարեց: Անոնք ետ մղեցին թրքական բանակը, ապա ֆրանսական ռազմանաւեր հասան ծովափ եւ ամբողջ բնակչութիւնը փրկեցին: Այդ մէկը` Մուսա Տաղի փրկութիւնը, մեր շարժապատկերին մաս կը կազմէ: Մեր կերպարները այդ կացութեան մէջ յայտնաբերեցի: